20 augustus

kort verslag van 20 augustus
Aankomen, ontmoeten en afscheid nemen.
Het is vandaag de dag die je niet vergeten mag. Vanmorgen waren we erg vroeg wakker. 5 uur was het volgens mij. Het was nog super donker, maar we konden niet meer slapen. We zijn er maar uitgegaan. Er was al heel wat in beweging in de herberg van pelgrims om op pad te gaan. De bedoeling was dat we naar de grote standbeelden zouden gaan en zo het zicht op Santiago konden bekijken. De vorige dag waren we er al geweest om een eerste blik te werpen en om te kijken waar we s´morgens naar toe moesten lopen. Vanmorgen was het veelte donker en konden we de weg moeilijk vinden. Ik heb mijn zaklamp nog wel op mijn hoofd gezet maar we kwamen op de grote weg uit. Richting gevoel 0,0. Er waren geen gele pijlen die ons ernaartoe leiden. Het was mooi geweest om de zon op te zien komen over Santiago maar het gaat zo als het gaat en we kozen nu voor de directe weg ernaartoe. Op de weg lopen de 3 meiden uit Kroatie weer achter ons en zingen hun liederen. Ik heb de tijd genomen om met hun nog wat in gesprek te gaan om van hun te horen hoe zij nu leven in Kroatie. Wat mij heel apart in de oren klonk maar erg bijzonder was dat zij mij bedankten voor dat ik in hun land was tijdens de oorlog. Bijzonder gesprek kan ik zekr zeggen. We liepen zo samen met hun op richting de cathadraal. Hoe mooi kan het soms gaan. Wij nemen afscheid van hun en Deb en ik blijven op de hoek voor de kathedraal een kop koffie en zij lopen door.
Een hele grote verrassing voor mij van Debby. Wat ik absoluut niet verwacht en op gerekend had. Is dat Debby met een kado voor mij voor de dag komt. Meegedragen 4 weken lang zonder dat ik het wist. Het overviel mij enorm. Het is een ring. De trouwring van onze pa, heeft zij 2 ringen van laten maken, voor ieder van ons een ring. Een ring van emotionele waarde kan ik zeggen. Een kado zoveel zeggend. Diep onder de indruk verlaten we het terras, en gaan we richting Kathedraal. Het voelt nog leeg, er zijn weinig mensen. Het verschil is dat we niet meer met de rugzak in de kathedraal mogen. We bezoeken de huiskamer van de lage landen. Een huiskamer waar we meer dan welkom zijn. Gerund door vrijwilligers van vereniging van de Jacobsstaf. Nederlands spreken is zelfs even verwarrend na een paar weken engels, frans, spaans en duits gesproken te hebben. We krijgen een kop nederlandse koffie aangeboden, HEERLIJK!! Niet te lang willen we blijven zitten, want de rij voor de Compostella ophalen wordt alleen maar langer. Er zijn zoveel pelgrims die aankomen. De compostella kun je zien als een diploma voor het behalen van de camino. Ieder die de laatste 100 km gewandeld heeft, heeft er recht op. Op onze compostella staat 803 km. We zien het niet als een prestatie, maar een avontuur om nooit te vergeten. En natuurlijk zijn we er trots op. Tijd om de pelgrimsmis in de Kathedraal bij te wonen. De rugzak laten we zolang bij de nederlandse vrijwilligers. Wat een goed werk doen zij. We hebben geluk dat aan het einde van de mis, het wierookvat, waar Santiago ook bekent om staat, slingert door de kathedraal. Het blijft een indrukwekkend gebeuren. Vooral ook door de klanken van het enorme kerkorgel erbij. De rituelen die hierbij horen laten we even voor wat het is. Het is te druk, rijen dik wachtende pelgrims en toeristen. Het weer is schitterend, en tijd om onze compostella nat te maken en te proosten op onze verjaardag. Met een paar pelgrims die we hebben leren kennnem op onze camino, spreken we wat af en gaan we een terras opzoeken.
Nog even over gisteravond, als we het toch over bijzondere ontmoetingen hebben. Gisteravond tijdens de pelgrimsmis op Monto del Gozo, voelden wij ons al een klein beetje jarig. De priester die wij 6 jaar geleden ook daar hebben ontmoet, deed de mis nu weer. Hij speelde zelf gitaar en begeleide hiermee de liederen. Op het eind werd door hem de pelgrimszegen gegeven en als slot een happy birthday in het spaans voor ons gezongen. Uit het niets kregen we een armbandje als kadootje van een perlgrim uit Spanje, die we niet eerder hadden gezien, en bij die mis aanwezig was. Het gebaar van dit zingen, het armbandje, een hand, een afscheid met God bless you van de priester, was een erg bijzonder geschenk.